Η ανάγκη του κάθε Οδυσσέα να φύγει… για να έρθει μπροστά σε όλα τα καινούρια και όλα τα γνωστά που του επιβάλλει το ταξίδι…και για να γυρίσει… Μόνο ο έρωτας θα μπορούσε να το απαιτήσει αυτό! Όσο για την Πηνελόπη…δεν ξέρω πια αν κι εγώ έχω απαντήσεις…
“Απολαμβάνοντας τον ήλιο καταμεσής της Μεσογείου… Πόσο μου αρέσει αυτό το ταξίδι! Όσο και το προηγούμενο… Ίσως λίγο παραπάνω. Άλλωστε εκείνο δε το είχα επιλέξει εγώ. Ήταν επιλογή άλλων. Καλοί παλιοί φίλοι ξαναβρεθήκαμε για να ζήσουμε την ίδια διαδικασία, ίσως και την ίδια διαδρομή. Πόσο καιρό είχα να τους δω και πόσο μου είχαν λείψει. Ευτυχώς, αυτό το κατάρτι μου κρατά λίγη σκιά και μπορώ να απολαμβάνω το απέραντο γαλάζιο μιας θάλασσας που με μεγαλώνει και τη μεγαλώνω ανάλογα με τις επιθυμίες μου κάθε φορά. Αν βιάζομαι να φτάσω, φαντάζει με λίμνη και αν θέλω να αποφύγω, με ωκεανό. Δε θα άλλαζα με τίποτα αυτήν την ευτυχία που δίνει η επανάληψη. Για εμένα, κάποτε, φτιάχτηκε αυτή η ιστορία…
Το πέρασμα από τους αλλοτινούς μου εφιάλτες μοιάζει με συνάντηση χαμένων εραστών. Τότε με τρόμαζε, σήμερα μάλλον με συγκινεί. Τότε φοβόμουν να δοκιμάσω τα καινούρια που επιβάλει κάθε ταξίδι σε έναν τόπο άγνωστο, τώρα δελεάζομαι να τα γευτώ. Άλλωστε δεν έχω και πολλά να χάσω, ότι ήταν να αποδείξω, αρκούντως στα μάτια τα δικά μου το απέδειξα. Τότε έπρεπε να επιστρέψω. Έτσι είχαν, ίσως, προαποφασίσει οι μοίρες. Τώρα έφυγα εγώ για εμένα… Να μου φυλάει, τι, η ζωή; Θα εξοργιστούν, άραγε ξανά μαζί μου και θα με αφήσουν να τσακίζομαι στις θάλασσες; Είμαι τολμηρός, προκλητικός μαζί τους; Είμαι είρων… Πάντα είρων ήμουν!
Ξέρεις τι ποθώ πιο πολύ, φίλε μου, αυτή τη φορά. Εκείνο το τραγούδι, που κάποτε, τόσο πολύ με φόβιζε. Που ίσως με κατέστρεφε, που θα με έριχνε στα βράχια. Εκείνο το τραγούδι να ξανάκουγα. Να έβρισκα έναν τρόπο να το τραγουδώ κι εγώ. Α! κι εκείνα τα φρούτα. Που στη σκέψη τους και μόνο ανατρίχιαζα. Να ξεχάσω… Να φτιάξω χώρο στη μνήμη μου για τα επόμενα. Για όσα έρθουν… Να έχουν γεύση άραγε; Κι αν ναι, να είναι γλυκά ή πικρά; Κι αν είναι στυφά; Μάλλον, γλυκά θα είναι… Αν σε βοηθούν να ξεχνάς, γλυκά θα είναι! Εκείνη η σπηλιά τι να απέγινε, που χάθηκε ο αφέντης της; Να υπάρχει ακόμη ή να την έπνιξε πια η γη; Ο λόγος ύπαρξης της εγώ ήμουν… Ας με περίμενε!
…Θα με περιμένει, άραγε και πάλι να γυρίσω;
“Θα με περιμένεις;” τη ρώτησα φεύγοντας και δεν ανέμενα στιγμή, ο αχρείος, να απαντήσει. Απλά, της είχα ανακοινώσει ότι εγώ θα έφευγα. Πόσο ήθελα να έρθει μαζί μου, αυτή τη φορά! Πόσα όχι άντεξα και πόσες φορές να δέχτηκε τη φυγή μου σαν απειλή; Ας μη με μισήσει! Το ακούς; Είναι εκείνο! Αχ το τραγούδι… Το τραγούδι… Το τραγούδι μου…
“Mη φέρεις τα σκοινιά… Θέλω να ακούσω… Θέλω να είμαι ελεύθερος!”
Θέλω να βουτήξω. Να χαθώ σε αυτή τη θάλασσα. Σε αυτή τη θάλασσα γυρνώ. Σε αυτή θα γυρίσω. Σε αυτήν θα γυρίσω.
“Πηνελόπη πάντα σε εσένα θα γυρνώ, μόνο μαζί σου, αγάπη μου, είμαι ελεύθερος”
