Δυο δρόμοι διασταυρώθηκαν σ’ ένα χρυσαφένιο δάσος..
Μα δεν μπορούσα να τους πάρω και τους δύο
χωρίς να γίνω ο ίδιος δύο.
Και καθώς ήμουν ταξιδευτής μονάχος, κάθισα πολύ ώρα
Λυπημένα ακολουθούσα με το βλέμμα μου τον ένα
μέχρι εκεί που χανόταν στη στροφή στα άγρια χόρτα.
Πήρα τον άλλον πού ήταν το ίδιο όμορφος κι εκείνος,
κι έμοιαζε καλά να κάνω.
Ίσως να είχε πιο πολλούς λόγους για να διαλεχτεί,
καθότι χορταριασμένος, ζητούσε να περπατηθεί,
όντας απάτητος, λιγότερο φθαρμένος.
Κι οι δυο ξετυλίγονταν σκεπασμένοι ακόμη..
Φύλλα πρωινά, ίδιοι απαράλλαχτοι.
Κράτησα εγώ τον πρώτο για μιαν άλλη μέρα.
Όμως ήξερα πως ο ένας δρόμος σε άλλο δρόμο οδηγεί..
Επιστροφή δεν έχουν όσο ξέρω οι δρόμοι.
Θα το διηγούμαι μ’ ένα στεναγμό πολλά χρόνια μετά:
Δυο δρόμοι διασταυρώθηκαν σε ένα δάσος χρυσαφένιο.
Και πήρα αυτόν που είχε περπατηθεί πιο λίγο,
χωρίς να θέλω και τον άλλον ν’ αποφύγω.
Κι άλλαξε αυτό για πάντα τη ζωή μου.
Ρόμπερτ Φροστ, Εικοσιπέντε ποιήματα, 1997
