*Αν αναρωτιέστε από που κρατάει η σκούφια της, γεννήθηκε και έζησε ως τα 16 της χρόνια στον Κανάδα. Μάλλον όμως η Αθήνα της ταιριάζει καλύτερα. Εδώ έκανε τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι, με αφορμή μια κιθάρα που της πήρε δώρο ο αδερφός της. Κάπως έτσι η πολύ ζεστή και ιδιαίτερη φωνή της βρήκε πάτημα στις μουσικές της συνθέσεις, και η ίδια βρήκε τον εαυτό της! Λίγο αργότερα έκανε μια μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία με το τραγούδι «One In A Million», μέτρησε πολλά views στο Youtube με το cover του «Do I Wanna Know» των Arctic Monkeys (άκουσέ το εδώ) και ανέβηκε με επιτυχία στην σκηνή του Rockwave, του Gazarte, του Athens Pride και πρόσφατα σε αυτή του Κήπου του Μεγάρου Μουσικής.
Είναι η Katerine Duska και είναι καλύτερη απ’ ότι πιστεύουμε…
*Πριν ξεκινήσεις να διαβάσεις πάτε play εδώ:
Ας ξεκινήσουμε με την κλισέ ερώτηση! Πως ξεκίνησε η σχέση σου με την μουσική;
Αγαπούσα τη μουσική και το τραγούδι από πολύ μικρή ηλικία αλλά επειδή ήμουν πολύ ντροπαλή και φοβόμουν την έκθεση, δυσκολευόμουν να παραδεχτώ το πάθος μου για εκείνη. Όταν τελείωσα το Λύκειο, συνειδητοποίησα πόσο ανάγκη είχα να εξερευνήσω την πλευρά μου αυτή και έτσι, με την παρότρυνση φίλων και του αδερφού μου ο οποίος μου έκανε δώρο την πρώτη μου κιθάρα, ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής και κλασικής κιθάρας με στόχο να αρχίσω να γράφω τραγούδια.
Ήταν δηλαδή στην ουσία μια ανάγκη έκφρασης;
Είμαι αρκετά ονειροπόλα, πάντα έχω ανάγκη να καλλιεργώ και να αναπτύσσω την φαντασία μου και αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίον ελκύομαι τόσο πολύ από τις Τέχνες. Ξεχωρίζω τη μουσική, καθώς αισθάνομαι πως υπάρχει μια φυσική κλίση χωρίς βέβαια να χάνεται ποτέ το στοιχείο της πρόκλησης και αυτό με γοητεύει απεριόριστα. Με παρακινεί το να ψάχνω μονίμως την εσωτερική μου αλήθεια και να την εκφράζω όσο πιο ελεύθερα μπορώ. Είναι για μένα, την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, το πιο αποτελεσματικό μέσο προσωπικής ανάπτυξης και ωρίμανσης.
Κάπως έτσι οπότε φτάσαμε στο πρώτο σου single, το «One in a Million», το οποίο έχεις γράψει η ίδια. Προτιμάς περισσότερο να τραγουδάς ή να γράφεις;
Νομίζω πως η μεγαλύτερή μου αγάπη θα είναι πάντα το τραγούδι και δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που να μην χαίρεται να τραγουδά. Είναι μαγική η αίσθηση του να γίνεται το σώμα σου μουσικό όργανο. Η ανάγκη μου να τραγουδώ είναι σχεδόν καθημερινή και από τις πιο συστηματικές. Αντιθέτως, η διαδικασία του να γράφω τραγούδια εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και είναι κάτι το οποίο επιλέγω να κάνω μόνο από ανάγκη εκτόνωσης η οποία δεν μπορεί να καταπιεστεί. Δεν το εντάσσω σε ένα πρόγραμμα και κίνητρο αποτελεί μονάχα η έμπνευση και η στιγμιαία ανάγκη έκφρασης. Πιστεύω πως αν ποτέ σταματήσω να λειτουργώ κατά αυτόν τον τρόπο, τότε θα πάψω να το αγαπώ κιόλας.
Όλα αυτά βέβαια μας βρίσκουν σε μια χώρα που δεν ξέρω κατά πόσο είναι ανοιχτή σε ξένουςπρος την κουλτούρα μας ήχους. Ισχύει τελικά αυτό ή είναι παρεξηγημένο το ελληνικό κοινό;
Ολοι είμαστε εξοικειωμένοι με τον ξένο ήχο καθώς όλοι έχουμε μεγαλώσει με Δυτική μουσική. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα ανακυκλώνεται μονίμως ο ίδιος ξένος και ελληνικός ήχος και σε αυτό συμβάλλει πολύ, η βιομηχανία, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Η μουσική στο εξωτερικό εξελίσσεται με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς και νομίζω πως σε αυτό δεν συμβαδίζουμε. Φοβόμαστε πολύ περισσότερο το καινούργιο και προτιμούμε το δοκιμασμένο. Παρόλα αυτά, υπάρχουν δισκογραφικές και σταθμοί που διαφοροποιούνται, αντιστέκονται στο ρεύμα αυτό, στηρίζουν νέες πρωτοβουλίες και αυτό για αρχή είναι πολύ σημαντικό ώστε να αρχίσει να διαμορφώνεται μια άλλη νοοτροπία.
Αν σου ζητηθεί να προσαρμοστείς σε κάποιες συγκεκριμένες μουσικές συνθήκες, θα μπορούσες να λειτουργήσεις καλλιτεχνικά;
Σε καμία περίπτωση. Υπό τέτοιες συνθήκες, δε θα μιλούσαμε για καλλιτεχνική απασχόληση, καθώς, αν έμπαινα σε καλούπια συγκεκριμένα, θα έπαυε να μου παρέχει η μουσική την αίσθηση της απελευθέρωσης που την καθιστά τόσο ουσιαστική για μένα. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που υπομένω κάθε δυσκολία που συνοδεύει το επάγγελμα αυτό.
Πέρα ωστόσο από αυτά, οι συγκυρίες είναι δύσκολες και σε κοινωνικό επίπεδο. Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο άνθρωπο να κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα μια τέτοια περίοδο;
Το να κάνεις αυτή τη δουλειά με αλήθεια και αξιοπρέπεια πάντα είναι θαρραλέο, ανεξαρτήτως εποχής. ‘Εχει αλλάξει πάρα πολύ η βιομηχανία της μουσικής σε σχέση με παλαιότερα, ακόμη και προ κρίσεως με την είσοδο του Διαδικτύου σαν μέσο προώθησης . Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα ή χειρότερα. Πάντα κάτι κερδίζεις και πάντα κάτι χάνεις. Από μια άποψη, όσο λείπουν τα χρήματα σαν κίνητρο θεωρώ πως είναι πολύ πιο εποικοδομητικές οι συνθήκες για γνήσια δημιουργία και προσοδοφόρες για προβληματισμό και πειραματισμό. Το βόλεμα και η ευκολία δεν ευνόησαν ποτέ την ανάπτυξη των Τεχνών. Προτιμώ να σκέφτομαι κατά αυτόν τον τρόπο για να μην χάνω την αισιοδοξία μου.
Εσύ προσωπικά πως βλέπεις την γενιά μας; Ποιο είναι πιστεύεις το κύριο πρόβλημά μας; Η κρίση, η έλλειψη παιδείας, ο ρατσισμός;
Ο ρατσισμός, οι κοινωνικές ανισότητες, η πολιτιστική και κατ’ επέκταση οικονομική κρίση είναι αποτελέσματα έλλειψης παιδείας. ‘Ολα από την διαπαιδαγώγηση μας εξαρτώνται. Θεωρώ πως στην Ελλάδα, η παιδεία είναι ένας τομέας υποβαθμισμένος σε τραγικό βαθμό και η έννοια του δασκάλου και του καθοδηγητή πολύ σπάνια. Δεν ξέρω πως την βλέπω στο σύνολό της. Σίγουρα, βλέπω πολύ συμβιβασμό ως αποτέλεσμα άρνησης ή ακόμα χειρότερα άγνοιας, αλλά υπάρχουν και ψήγματα αφύπνισης και μια σπίθα που μπορεί μεν να χαρακτηρίζει τους λίγους αλλά για μένα είναι καθοριστική και γι αυτό εστιάζω σε αυτή.
Οπότε, πως θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε απ’ όλη αυτή την άσχημη πραγματικότητα και να δημιουργήσουμε αυτά που θέλουμε;
Πιστεύω πως αυτή η σκληραγώγηση θα εξαλείψει την τάση μας να βολευόμαστε και να αποποιούμαστε κάθε προσωπική ευθύνη. Οι δυσκολίες μάς οδηγούν στην αυτοκριτική και στη σκέψη για λύσεις και διεξόδους. Θέλω να πιστεύω πάντα πως από κάθε δύσκολη και άσχημη κατάσταση γεννιέται κάτι καλό και πως μέσα από αυτό το κοινό βίωμα αρχίζουμε να συμπάσχουμε με τον διπλανό μας, να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε συλλογικά. Παρατηρώ ότι επανέρχονται αξίες που είχαν ξεχαστεί όταν ένας μισθός ήταν δεδομένος, όπως είναι η αγάπη και ο σεβασμός γι αυτό που κάνεις, το μεράκι και η αξιοκρατία. ‘Οταν αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι να ζούμε σε μια πιο ανθρωποκεντρική και δίκαιη κοινωνία τότε θα βρούμε και τον τρόπο να την χτίσουμε.
https://www.youtube.com/watch?v=w9smUOQZ4gg
Υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα που θαυμάζεις ή πηγαίνεις πάντα να τους ακούσεις;
Ναι, υπάρχουν αρκετοί και τελευταία όλο και πληθαίνουν. Αυτό με γεμίζει με αισιοδοξία και με εμπνέει πολύ! Είναι σημαντικό κίνητρο να θέλεις να αποτελείς μέρος μιας μουσικής σκηνής που εκτιμάς και σέβεσαι.
Κάπως έτσι προέκυψε και η συνεργασία σου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής με την Κατερίνα Πολέμη τον περασμένο Ιούλιο;
Ακριβώς! Ήταν μία μαγική βραδιά για μας και μια πολύ σημαντική εμπειρία, να εμφανιστούμε σε έναν τόσο όμορφο χώρο και να συνυπάρξουμε με τόσο ταλαντούχους μουσικούς! Είναι σπουδαία η πρωτοβουλία του Μεγάρου Μουσικής στα πλαίσια των συναυλιών αυτών του Κήπου να δίνει την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες που μόλις ξεκινούν την πορεία τους στο χώρο να ακουστούν. Ευχαριστούμε πολύ όλον τον κόσμο που μάς τίμησε με την παρουσία του. Η στήριξη αυτή είναι πολύτιμη και συγκινητική.
Ποιά είναι λοιπόν τα επόμενα σχέδιά σου μετά από όλα αυτά;
Στοχεύουμε στην κυκλοφορία του πρώτου μου προσωπικού δίσκου μέσω της εταιρίας μου Minos EMI, τέλος του έτους – αρχές του 2015. Μέχρι τότε, θα έχουν κυκλοφορήσει και 2 νέα digital singles. ‘Oσoν αφορά στις εμφανίσεις μου για τον χειμώνα, δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμες αλλά ανυπομονώ για αυτές και ελπίζω σε μια πολύ δημιουργική χρονιά!
Φωτογραφίες: Elen Aivali
Κείμενο: Τάσος Μπιμπισίδης
