Εκείνο που φοβόμαστε πάνω από όλα δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς.
Εκείνο που κατά βάθος φοβόμαστε είναι, ότι η δύναμή μας ξεπερνά κάθε μέτρο.
Μας τρομάζει το φως, όχι το σκοτάδι μας.
Αναρωτιόμαστε: “Είναι ποτέ δυνατόν να είμαι έξυπνος, ταλαντούχος, όμορφος, θαυμάσιος;”
Αλλά το ερώτημα είναι: Είναι δυνατόν ποτέ να μην είμαστε;
Είμαστε παιδιά ενός δημιουργού.. Με το να “μικραίνουμε” τον εαυτό μας δεν υπηρετούμε τον κόσμο. Το να “ζαρώνουμε” για να μη νιώθουν ανασφαλείς οι γύρω μας δεν είναι πράξη φωτισμένου ανθρώπου.
Όλοι είμαστε προορισμένοι να λάμπουμε όπως τα παιδιά. Γεννιόμαστε για να φανερώνουμε το Θείο Μεγαλείο που κρύβεται μέσα μας. Όχι σε μερικούς από μας. Σε όλους μας.
Και καθώς αφήνουμε το φως μας να λάμψει, δίνουμε άθελά μας, στους άλλους την άδεια να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από το φόβο μας, η παρουσία μας απελευθερώνει αυτομάτως άλλους.
