Βρες τους δικούς σου κι αγάπα τους ως το κόκκαλο..
Αγάπα τους γιατί έρχονται να σε βρουν στη δουλειά σου με φρέσκο καϕέ, γιατί πας να τους βρεις στη δουλειά τους με παγωτό και λουκουμάδες.
Αγάπα τους γιατί σε πηγαίνουν σπίτι μετά το μεθύσι, αγάπα τους γιατί τους πηγαίνεις σπίτι μετά το μεθύσι. Γιατί σου φέρνουν φάρμακα τα βράδια που είσαι άρρωστος και περιμένουν να σε πιάσουν τα φάρμακα αμέσως για να βγείτε βόλτα.
Βρες τους δικούς σου κι αγάπα τους ως το κόκκαλο. Για όλες εκείνες τις βραδιές που ξενυχτήσατε στους καναπέδες του σαλονιού κι ήπιατε εκατοντάδες λίτρα κρασί, για όλες τις χαζοκουβέντες που σας πήγαν ώς τα ξημερώματα. Για όλες εκείνες τις ϕορές που πήγες στο διάολο και σε μάζεψαν πίσω και για όλες εκείνες που τους μάζεψες εσύ και κυρίως για όλες εκείνες που σε κρατούσαν με νύχια και με δόντια και δεν σε άϕησαν να πας πουθενά.
Για όλα τα στραβά σου, που έγιναν καλύτερα, για όλα τα μικρά σου που έγιναν μεγάλα, για όλα αυτά που ποτέ δεν πίστευες ότι μπορούσες να κάνεις.
Για όλα τα τραγούδια που σου έμαθαν, για τα ακόμα περισσότερα πού τους έμαθες εσύ και κρυφοκαμαρώνεις. Για όλα τα τσίπουρα και τα τζιν και τις μπύρες του κόσμου, πού ήπιατε και θα πιείτε, πάνω από μικρά προβλήματα και μετά από μια δύσκολη μέρα, αγαπά τους δικούς σου ως το κόκκαλο.
Για όλες τις αγκαλιές που δεν πήρες, για όλες τις αγκαλιές πού δεν έδωσες, για αυτά που ντράπηκες να πεις και τελικά κατάλαβες ότι δεν χρειαζόταν. Για όλα τα “σ’αγαπώ” που δεν τους τα είπες όταν έπρεπε και για όλα τα “κι εγώ ρε μ@λάκ@” που δεν σου είπαν εκείνοι.
Για τις μέρες που πέρασες στο χαλί του σαλονιού τους, για τις μέρες που πέρασαν στο τραπέζι τις κουζίνας σου, αγάπα τους δικούς σου ως το κόκκαλο.
Και πιο πολύ, και πριν από όλα, φίλε, αγάπα τους δικούς σου ως το κόκκαλο, που σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο, πιο ολόκληρο, πιο δυνατό, για να μπορείς, μαζί ή χώρια τους, να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις.
via: Gogo Delogianni
