Τα συναισθήματα όπως κι όλες οι ανθρώπινες εκδηλώσεις είναι ενέργεια που εξαπλώνεται, φουντώνει και πρέπει να την αφήσουμε να ρέει και να φύγει.
Το συναίσθημα είναι ένα κύμα ενέργειας, το όποιο αν το μπλοκάρουμε με το να το κρατήσουμε μέσα μας, μας κάνει τεράστια ζημιά.
Το σώμα μας έχει πολύ μεγαλύτερη σοφία από το νου μας, θυμάται τα πάντα, βασίζεται στα δεδομένα του υποσυνειδήτου, όπου έχουν καταγραφεί τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά συναισθήματά μας. Τα παγιδευμένα αρνητικά συναισθήματα είναι η κύρια αιτία για όλους τους πόνους που υποφέρουμε οι άνθρωποι. Όταν μέσα μας στην ψυχή μας φωλιάζουν αρνητικά συναισθήματα: θυμός, φόβος, αμφιβολία, ζήλια, αγωνία και ανησυχία, τότε η ενέργεια που κυκλοφορεί μέσα μας μπλοκάρεται με αποτέλεσμα το κάθε όργανο του σώματός μας να χάνει την ενέργεια του και να ασθενεί .
Το λέει άλλωστε και η ίδια η λέξη: α-σθένεια: έλλειψη σθένους, έλλειψη ενέργειας.
Αρρωσταίνουμε όταν η ζωή μας είναι ενάντια στο σκοπό της ψυχής, αρρωσταίνουμε όταν πάμε εντελώς ενάντια στα συναισθήματά μας…
Τα αρνητικά συναισθήματα προκαλούν δονήσεις που έλκουν αρνητικά πρόσωπα και καταστάσεις στη ζωή μας και μας οδηγούν σε μια αμυντική στάση ζωής, η οποία παρεμποδίζει την αυθόρμητη ροή της νοημοσύνης και έμπνευσης μας.
Αν παρατηρήσουμε, τα παιδιά δεν κρατούν αρνητικά συναισθήματα. Παίζουν, μιλούν, θυμώνουν…
Το κακό με εμάς τους ενήλικες είναι ότι κρατάμε το φόβο, το θυμό μέσα μας με αποτέλεσμα να σταματάμε τη ροή της ενέργειας μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εκκρίνονται υπερβολικά ορισμένες ορμόνες που μας καταστρέφουν την υγεία μας – κορτιζόλη, αδρεναλίνη, ινσουλίνη, χοληστερίνη όπως και μείωση της θυροξίνης που καταστρέφει κυριολεκτικά το μεταβολισμό μας. Με άλλα λόγια εμποδίζουμε όλες της φυσικές θεραπευτικές δυνάμεις του σώματος μας να δράσουν.
Για το σώμα μας, ο φόβος είτε είναι πραγματικός είτε είναι φανταστικός, έχει τα ίδια αρνητικά αποτελέσματα: Πονοκέφαλους, αλλεργίες, άσθμα, πόνο στη μέση, στα ισχία, στα γόνατα, στις αρθρώσεις, στον αυχένα, στην κοιλιακή χώρα, στους ώμους, στο στήθος, στα μάτια, ινομυώματα, χρόνια κόπωση, καρκίνο, σκλήρυνση κατά πλάκας, λύκο, καούρες, διαβήτη, νόσο του Chron, δυσκοιλιότητα, σπαστική κολίτιδα, κατάθλιψη, υποθυρεοειδισμό, ίλιγγο, ημικρανίες, αϋπνίες, κρίσεις πανικού, φοβίες, δυσλεξία, μαθησιακές δυσκολίες, Parkinson, προβλήματα ακμής σε μεγαλύτερες ηλικίες, υπογλυκαιμία, αδυναμία.
Τα θετικά συναισθήματα της αγάπης, ευσπλαχνίας, γαλήνης, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην αυτοθεραπεία μας. Η θετική σκέψη μπορεί να εναρμονίσει τη δύναμη του σώματος και της ψυχής μας. Με τη βαθιά πίστη το ανοσοποιητικό μας σύστημα παράγει την Ανοσοσφαιρίνη Α – που καταπολεμά όλους τους ιούς.
Έχει αποδειχθεί ότι άτομα που κάθονται στη σιωπή, προσεύχονται, διαλογίζονται για 5 λεπτά κάθε πρωί, ισχυροποιούν το ανοσοποιητικό τους σύστημα, ανεβάζοντας με το διαλογισμό τα επίπεδα της Ανοσοσφαιρίνης Α.
Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε τις εσωτερικές μας συγκρούσεις;
– Να ξαναμάθουμε να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε το στρες και τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις.
– Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας.
– Να τολμάμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους: πόσες φορές, σε δύσκολες καταστάσεις, δεν συνέβη να μην τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Μη λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει. Το να τολμάμε τη σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.
– Να συγχωρούμε, όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρι να τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρι να κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.
Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Το παν είναι πως μεταφράζουμε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Τελικά αν κάπου «πέσαμε έξω» με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για τo “στραβοπάτημά” μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε!
