Προσπαθώ να σκεφτώ με ποιες λέξεις θα μπορούσα να περιγράψω συναισθήματα, χωρίς απαραίτητα να συντάξω προτάσεις. Αγάπη, ευτυχία, χαρά, συγχώρεση…
Πόσο καιρό έχω να ζητήσω συγγνώμη και πόσο καιρό να έχω άραγε να συγχωρήσω; Επί της ουσίας των πραγμάτων, δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που το τόλμησα, και προς τις δύο κατευθύνσεις, και το εννοούσα και η επιλογή του ρήματος δεν είναι καθόλου τυχαία.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή... Για να μπεις στη διαδικασία της “συγγνώμης” τίθεται μια βασική προϋπόθεση, αυτή του “λάθους”. Θα μπορούσαμε, ίσως, να μιλήσουμε για μικρά και μεγάλα λάθη, αλλά πώς να “κοστολογήσεις” την “αξία” αυτών, όταν καθορίζεται από αστάθμητους παράγοντες και κυρίως, από την ηθική του θύτη όσο και του θύματος. Ορίζοντας το, είναι μάλλον μια επιλογή με αρνητικό αντίκτυπο στις ζωές των άλλων και κάποτε, και στη δική μας ζωή, η οποία προκύπτει εκ προθέσεως ή εξ αμελείας.
Πότε έκανα τελευταία φορά λάθος; Θυμάμαι. Πότε πληγώθηκα τελευταία φορά; Μάλλον, προσπαθώ να ξεχάσω… Πότε οι επιλογές μου στράφηκαν εναντίον μου; Δε θα ξεχάσω ποτέ…
Για να μπορείς να συγχωρήσεις τις “αμαρτίες” των άλλων, για αρχή χρειάζεται δύναμη, κάποιες φορές, μάλλον, και μεγαλοψυχία, άλλοτε, ίσως, και λίγη αφέλεια. Όπως η ομορφιά κρύβεται στα μάτια του παρατηρητή, έτσι και το κόστος μια λαθεμένης επιλογής αξιολογείται από τον αντίκτυπο που έχει στην ψυχή του άλλου και με βάση αυτό κρίνεται η δυνατότητα ή η αδυναμία παράβλεψης του. Αν και η παράβλεψη είναι λίγη σαν λέξη για να σταθεί μπροστά στην έννοια της συγχώρεσης, καθώς ενέχει μια χροιά εγωισμού.
Η συγγνώμη δε γνωρίζει εγωισμό, ξέρει απλά να στέκεται απέναντι αξιοπρεπής. Οτιδήποτε απομακρύνεται της έννοιας της αξιοπρέπειας είναι “αταίριαστο” της συγχώρεσης και μπαίνει στο φάσμα της ηθικής εξαθλίωσης (μεγάλη κουβέντα!) .
Και με τις δικές σου αμαρτίες, μικρή μου Εύα, τί κάνεις, τι έκανες και τι θα κάνεις; Πιάνω τον εαυτό μου, να αντιδρά όπως η κοκκινοσκουφίτσα που απολογείται στη μαμά της “Εγώ στο δάσος; Ποτέ!”. Κατά βάθος, βέβαια, γνωρίζεις πως υπήρξαν στιγμές που όχι απλά έκανες τη λάθος επιλογή, βλέπε δάσος, αλλά επιδίωξες ακόμα και το λύκο να βρεις. Τώρα, μικρή μου ηττημένη “ηρωίδα”, που βλέπεις τις πληγές που άφησαν τα δικά σου λάθη πάνω σου και πάνω στους άλλους, τι σκέφτεσαι; Αν είναι δύσκολο να συγχωρέσεις τα λάθη των άλλων, τα οποία για κάποιο λόγο φαντάζουν διαυγέστερα μπροστά σου, είναι τυραννία να μπορείς να αναγνωρίζεις τα δικά σου λάθη και να πάρεις εκείνη τη βαθιά ανάσα που σε φέρνει μπροστά στον καθρέφτη και σε οδηγεί στη συγχώρεση του εαυτού σου, ειδικά όταν μιλάμε για εκείνες τις τραγικές ιστορίες “αυτοτραυματισμού”.
Σε λίγες ώρες και αυτή η μέρα θα ρίξει αυλαία και μαζί της θα πάρει όλες τις πικρίες που μας κέρασε και όλες όσες κεράσαμε εμείς και θα έρθει η επόμενη μέρα και πάλι από την αρχή…. Αυτό είναι ένα από το καίρια προσόντα του χρόνου, έχει την ικανότητα να ξεθωριάζει τα συναισθήματα και να τους προσδίδει τις πραγματικές τους διαστάσεις. Κοίτα που υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος λειτουργεί σαν σύμμαχος.. Αναπάντεχα ευχάριστο!
Θα μπορούσα να υποσχεθώ ότι την καινούρια μέρα δε θα κάνω λάθη, αλλά επειδή κρατώ πάντα τις υποσχέσεις μου, θα πω απλά ότι θα προσπαθήσω αυτή που πέρασε να μου έμαθε κάτι από τα δικά μου λάθη και, ίσως, και από τα λάθη των άλλων και θα σταυρώσω τα δάχτυλα…
