Να αγαπάς όπως πίνεις νερό τα βράδια τον Αύγουστο.
Όπως διαβάζεις την εφημερίδα σου την Κυριακή το πρωί.
Να αγαπάς, όπως αναπνέεις, αυτόματα. Φυσικά και γρήγορα.
Με μόνη έγνοια να μην ξεχάσεις. Να μην ξεχάσεις να αγαπάς και να αναπνέεις.
Να αγαπάς με τη λαχτάρα που πας να δεις τους αγαπημένους σου.
Να αγαπάς με τη χαρά της πρώτης άνοιξης και του τελευταίου χειμώνα.
Έτσι να αγαπάς, καθαρά και με σθένος.
Με όλη τη δύναμη της αναπνοής σου και με κάθε αναπνοή.
Να είσαι ανοιχτός στην αγάπη, όπως στο πρώτο σου φιλί.
Να είσαι ανοιχτός στην αγάπη, όπως στην ανυπομονησία της μεγάλης μέρας.
Να είσαι ανίκητος.
Να αγαπάς πιο πολύ από τους άλλους.
Πιο πολύ από χθες και λιγότερο από αύριο.
Μόνο εσύ να αγαπάς έτσι.
Στην αγάπη να είσαι ακίνητος.
Να την περιμένεις όπως την καλοκαιρινή βροχή στη θάλασσα, με σεβασμό κι ευγνωμοσύνη.
Να είσαι ακίνητος στην αγάπη και να αναπνέεις με όλη σου τη δύναμη για να τη ρουφήξεις ολόκληρη.
Να αγαπάς και να το λες. Όλη μέρα να το λες, με θράσσος. Και τη νύχτα να το λες περισσότερο.
Να μη φοβάσαι.
Να μη φοβάσαι να αγαπάς. Να μη φοβάσαι, καν, να σ’ αγαπάνε. Μόνο να περιμένεις ακίνητος και να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη. Μέχρι να πιαστεί η ανάσα σου και να πονέσει το κορμί σου.
Ακίνητος, εκεί και με όλη σου τη δύναμη.
Σαν να μην πέρασαν τα χρόνια.
Σαν να μη σε άλλαξε όλη η αγάπη που πέρασε από πάνω σου.
Σαν να μη θυμάσαι τι έρχεται μετά την αγάπη.
Μόνο έτσι, μόνο τότε, θα μπορείς να πεις ότι άξιζε τον κόπο.
(via Gogo Delogianni)
