Ίσως να είμαστε τα παιδιά που μεγάλωσαν στο ζενίθ μιας κοινωνίας. Μπορεί και να θεωρούμαστε τυχεροί καθ’ ότι τα παιδικά μας χρόνια ήταν ανέμελα…Ίσως ήταν τα τελευταία ανέμελα σε μια κοινωνία που αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς. Είχαμε την ελευθερία να ονειρευτούμε ότι επιθυμούσαμε, όπως το επιθυμούσαμε, χωρίς πολλούς φραγμούς και πολλές σκοτούρες. Σίγουρα μια ελευθερία μεγαλύτερη της στοιχειωμένης των σημερινών παιδιών και εφήβων. Κι όμως, πλησιάζοντας πια τα τριάντα, μπορεί και να νοιώθουμε δραματικά φυλακισμένοι σε μια πραγματικότητα που δε φτιάξαμε και θέλω να πιστεύω δεν επιδιώξαμε.
Είμαστε αυτή η πρώτη γενιά της εποχής μας που αναγκάστηκε στα πλαίσια ενός οικονομικού και κοινωνικού πολέμου να εγκαταλείψει τα εδάφη της και να αναζητήσει την τύχη της αλλού. Και θα μου πεις, αν οι μαχητές είναι αυτοί που επιβιώνουν κατά τον Τόλκιν, τότε γιατί δε μείναμε να παλέψουμε ως οφείλαμε. Για ποιόν και για τί; Μοιάζει αυτοκτονικό σε μια πατρίδα που δε σε συμμερίζεται, που πράττει κατά το δοκούν. Όπου όλα πια είναι ανεξέλεγκτα. Και όσοι μένετε εκεί, νοιώθω ένα μικρό θαυμασμό που βρίσκετε ακόμα κίνητρα. Κι όσοι φύγαμε, αλήθεια, θα φεύγαμε αν ήταν αλλιώς…;
Πόσα όχι και πόσα ναι αναγκαστήκαμε να πούμε κι ας μη μας κάλυπταν εντελώς, προκειμένου να εξασφαλίσουμε ένα μέλλον, όχι απαραίτητα καλύτερο, για μας και όσους μας περιβάλλουν. Πόσους φραγμούς, ξαφνικά, βάλαμε σε όλα μας τα σχέδια προκειμένου να συντηρήσουμε τους εαυτούς μας. Είναι η ζωή έτσι… Πάντα, έτσι, ήταν… Όχι, βρισκόμαστε σε πλήρη σύγχυση. Αυτό είναι η επιβίωση. Η ζωή είναι ελευθερία επιλογών. Αυτό είναι φυλακή. Εγκλωβιστήκαμε σε έναν κυκεώνα επιλογών άλλων, φάγαμε ότι κεράσανε όσοι πέρασαν πριν από εμάς. Και η γεύση είναι δυο φορές πικρή. Κι όμως το δοκιμάζουμε, ίσως πια γιατί μάθαμε να προσαρμοζόμαστε.
Κοιτάζοντας τα μάτια μιας μικρής που ονειρεύεται να γίνει κτηνίατρος, φοβάμαι… Φοβάμαι για το τι θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει αυτή η ψυχή, για να φτάσει στα όνειρα της. Πόσα θα θυσιάσει, όταν ήδη από τα μικράτα της θυσιάζει στιγμές ελευθερίας. Μακάρι να μπορούσα να της εμπνεύσω λίγη. Αν εμείς διανύουμε το δρόμο, που στρώσανε οι πριν από εμάς…
Τότε μας μένει να διαφυλάξουμε και να μελετήσουμε το δρόμο που θα στρώσουμε για αυτούς που ακολουθούν. Γιατί η ζωή δε σταματά στο δικό μας τέλος. Η ζωή είναι μια ατέρμονη ευθεία, όπως και η ιστορία. Και εγώ δε θέλω σίγουρα να φορτώσω στην ψυχή μου άλλα μελανά γράμματα…
