Blog

Μικρό μου παιδί, αυτό που καίει τα μάτια σου το πρωί, πριν τα ανοίξεις, είναι φως. Φαντάσου λίγο τη ζωή σου. Χρώμα, λάμψη, ήλιος, σκοτάδι… Σκέψου και επανακοστολόγησε όσα έχεις. Τα δικά σου αυτονόητα. Τα δεδομένα σου.

Υποστηρίζω, λοιπόν, ότι ο μοναδικός λόγος που θα είχα για να δοκιμάσω να ξεφύγω από την άγνοια, θα ήταν η τρυφερότητα και η εμπιστοσύνη ενός δασκάλου ή μιας δασκάλας που θα μου πρόσφερε ανιδιοτελώς αγάπη και θα μου υποδείκνυε μια πορεία. Τότε μόνο η μάθηση θα γινόταν απόλαυση, θα γινόταν αναγέννηση, θα γινόταν νέες εμπειρίες, θα γινόταν παιχνίδι.

Θέλω να ελπίζω πως φτάσαμε κι εγώ κι εσύ ως εδώ από επιλογή και ελάχιστα μας έλεγξε η δύναμη των άλλων. Ξέρω ότι δεν ήρθα εδώ για να μείνω, ήρθα απλά για να σε πάρω… και κάπως έτσι καταλήξαμε απλά να μετράμε τις δυνάμεις μας.

«Μέχρι να αγαπήσει ένα ζώο, ένα κομμάτι της ψυχής ενός ανθρώπου παραμένει κοιμισμένο»

Θα προσπαθήσω να πω αυτό που σκέφτομαι…Δε νομίζω οι λέξεις μου να κρύβουν τις απαντήσεις που ψάχνεις. Ελπίζω να μην καταφέρουμε να δώσουμε ακόμα απαντήσεις ή απλά να διανύουμε μια εποχή ερωτήσεων. Έχουν και αυτές το ενδιαφέρον τους.

Από τον Τάσο Μπιμπισίδη

..για να μας πάει καλά ο Χειμώνας, πάρτε τους φίλους σας, τις μπύρες και τα άνετα παπούτσια σας και πάμε παρέα να απολαύσουμε 10 + 1 συναυλίες που αξίζουν την προσοχή μας τις προσεχείς ημέρες…

Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας αλλά...

Εμπόδια είναι εκείνα τα πράγματα που βλέπεις, όταν παίρνεις τα μάτια σου απ’ το στόχο..

Θέλω να με αγαπάς. Να με νοιάζεσαι. Να με υποστηρίζεις. Να γελάς μαζί μου, όταν γελώ. Να βλέπεις τα μικρά μου λάθη με συμπάθεια.