… Φεύγω… Φεύγεις! Δεν ξέρω γιατί αλλά, πάντα, αυτό το ρήμα είχε θετικό αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεση μου.
Ίσως γιατί είχα, ως τώρα, την τύχη να ξέρω από πού ξεκινάω και πού θα ήθελα να φτάσω και ακόμη, γιατί όλα όσα άφηνα πίσω μου φάνταζαν σταθερά, σχεδόν παγιωμένα. Αυτά ίσχυαν μέχρι πριν λίγο καιρό, οπότε μια άρδην αλλαγή, μετά από άλλη μια ενστικτώδη επιλογή, με παρέσυρε μακριά από όσο ήταν ήδη γνωστά. Τότε κατάλαβα ότι κάθε που κάνεις μια επιλογή και μαζί με αυτή μια νέα αρχή, είσαι υποχρεωμένος να αφήνεις πίσω σου μια σωρεία άλλων επιλογών, εκδοχών της ζωής σου.
Ας κλείσουμε, λοιπόν, ή έστω ας συνηγορήσουμε στο γεγονός ότι μια πόρτα κλείνει… Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που το σύμπαν συνωμοτεί για να λήξει όσα εσύ ποτέ δεν τόλμησες να εγκαταλείψεις ή δεν αποφάσισαν ποτέ να σε αφήσουν στην πολύτιμη “ησυχία σου”. Γιατί έμενες πίσω; Γιατί αγαπούσες, γιατί φοβόσουν, γιατί έτσι έμαθες, γιατί δεν ήθελες κάτι παραπάνω, γιατί δεν είχες χρόνο να ονειρευτείς αλλοτινά. Οι ίδιοι λόγοι είναι αυτοί μάλλον που υπαγορεύουν και στους άλλους να μη σε αφήσουν να φύγεις. Να μη φύγεις! Για να μη γυρίσεις και είσαι άλλος. Κι αν τίποτα δεν είναι όπως το φαντάζεσαι… κι αν είναι;
Άνοιξε τώρα το παράθυρο! Όταν σε χτυπά ο παγωμένος αέρας στο πρόσωπο, δε νιώθεις σαν εκείνους τους παλιούς ναυτικούς; Για πού ξεκινάς; Αλήθεια, τολμάς; Μη φοβάσαι…τα όνειρα σου πρέπει να σου προκαλούν έστω και λίγο τρόμο, ειδάλλως δεν είναι αρκετά μεγάλα. Φιλική συμβουλή: μη ξεκινήσεις ποτέ ταξίδι χωρίς έστω έναν νοητό προορισμό. Κανένας καπετάνιος δεν ξεκίνησε ποτέ έτσι. Πάντα στο χάρτη ή έστω στο μυαλό του είχε την “Ιθάκη” ή τις “Ιθάκες” του. Κι αν δε φυσά ούριος άνεμος και οι συγκυρίες δεν είναι με το μέρος σου, τότε ξεκίνα να τραβάς κουπί! Δεν νοείται να ελπίζεις και απλά να περιμένεις… Δώσε στην ελπίδα σάρκα και οστά. Ξεκίνα!
Τώρα που άνοιξες το παράθυρο, μη καρφώνεις το βλέμμα σου απέναντι. Σήκωσε τα μάτια σου ψηλά! Όσο πιο συχνά κοιτάς τον ουρανό, τόσο πιο πιθανό είναι να δεις να πέφτει το αστέρι που θα πραγματοποιήσει τη δική σου ευχή. Είναι τόσα πολλά τα αστέρια! Φτάνουν και για σένα. Γιατί καλή η προσπάθεια και το πείσμα, αλλά αν δε δώσει το πράσινο φως η κλειδούχος τύχη, θα υπάρχει πάντα η πιθανότητα να παιδεύεσαι επί ματαίω. Να είσαι παρατηρητικός, προνοητικός, υπομονετικός και να ελπίζεις… να ελπίζεις πως αυτή η φωτεινή μπάλα, που είναι τόσα χιλιόμετρα μακριά, όταν φλεγόμενη θα χαράζει φωτεινή πορεία, θα το κάνει μόνο για σένα!
(κείμενο: Π. Νανά- επιμέλεια: Β. Βίνος)
